Geen roze bril
Zelfs het leven van een tuinder gaat niet altijd over rozen. Of paprika's. Met mijn verhaal wil ik aandacht vragen voor de docu van Eva Jinek, waaraan ik een kleine bijdrage heb mogen leveren. Dank voor de lans die je gebroken hebt Eva!
Tekst gaat verder onder foto
Bij de geboorte van onze Sven, 15 jaar geleden, had ik een totaal ruptuur. Hierbij zijn zenuwen beschadigd. Ik had veel pijn, maar leefde, na consult bij de gynaecoloog, in de veronderstelling dat het allemaal wel goed zou komen. Ik vond het stom om na mijn zwangerschapsverlof te gaan klagen dat ik niet lang kon zitten en pijn aan m’n kont had (dat zeg je zowieso niet makkelijk natuurlijk 😬) Dus wat doe je dan: je houdt je mond, gaat aan het werk, en door.
Vooral doorgaan. Maatschappelijk actief, uitdagingen binnen ons bedrijf, een verhuizing en de geboorte van Tim en Stan, 2x een geplande keizersnede. In die stress en hectiek was er echt geen ruimte om te zeggen dat het eigenlijk niet ging en je gaat echt niet zeuren dat je nog pijn van een bevalling van 4 jaar daarvoor. Dus: gewoon doorgaan.
Maar het ging steeds moeizamer. Veel pijn en daardoor weinig energie. Rob druk met de paprika’s, 3 jonge kinderen, en met een eigen bedrijf kun je niet in de ziektewet. Dus pak je het rationeel aan. Je schakelt hulp in (gelukkig hebben we veel lieve mensen om ons heen) en maakt een plan. Je leert kleine dingen waarderen, prioriteren en efficiënter werken. Je gaat (buitenshuis) in een rolstoel zitten en het lukt om toch gelukkig te zijn. Maar klagen over pijn van een bevalling van 6 jaar geleden vind je stom.
Als het aan de orde is, vertel ik het. In mijn directe omgeving is bekend dat ik fysiek veel gedoe heb en dat ik best een uitdagend leven heb. Maar als ik dat zeg, straal ik blijkbaar toch kracht uit, non verbaal geef ik aan dat ik het allemaal wel aankan.
Tot Eva. Ze heeft het taboe doorbroken. Dankzij deze docu besef ik dat mijn kracht ook mijn valkuil is. En dat je zelfs na 15 jaar echt mag zeggen dat het soms niet gaat. Dat iedereen je op je beste uren ziet maar niet weet dat je daarna voor Pampus ligt. Dat het echt k is dat je moet kiezen of je naar de bakker gaat of naar het voetballen van Tim omdat allebei teveel is. Dat ik echt zooooo graag aan het echte leven mee zou willen doen. Naar een feest van vrienden, wandelen, een bakworkshop bij Robèrt, vaker in de kantine koffie drinken, weer in allerlei clubjes zitten, m’n bollen planten, met Stan Pokemons zoeken en netwerken voor de agrarische sector. Want diep van binnen ben ik nog steeds dezelfde Hannie.
Echt alles wat ik heb geschreven is waar. Ik ben gelukkig, en Rob en ik hebben er samen een weg in gevonden, zowel zakelijk als privé. We zijn intens blij met onze 3 jongens, zelfs nu ze aan het puberen zijn 😉 Ik heb kracht gevonden, en heb er veel van geleerd. Maar als ik mocht kiezen, had ik het liever anders gewild.
Ik schrijf dit niet om te willen horen dat het knap is dat het ons uiteindelijk gelukt is. Ik hoef geen veren in m’n kont (dat doet pijn 😉). Maar ik wil dat er meer aandacht komt voor verborgen vrouwenleed. Dat het onvoorstelbaar is dat je in de 21e eeuw gehandicapt raakt door een bevalling. Dat het na 3 maanden, na 4 jaar of na 6 jaar niet stom is om er open over te zijn. En dat het nooit te laat is om naast je glimlach, ook je tranen te laten zien. En daarom deel ik dit zo, na 15 jaar. Met dank aan Eva.
Groetjes, Hannie – de vrouw van de tuinder 👩🌾
PS voor iedereen die nog moet bevallen: ik ben een uitzondering. Het komt bijna altijd goed! 😘Maar als het niet goed voelt, laat het nooit zo ver komen als bij mij, en trek eerder, veel eerder, aan de bel! 🙏🏻
#DeWereldVanEva is te zien op Videoland.
